🐋 Dziady Cz 4 Godziny

Klasa 7. Plan wydarzeń - Dziady II Ustaw w kolejności. autor: Hudak. Klasa 7 Polski. Dziady cz. II - podsumowanie Odkryj karty. autor: Mbuczkowska1. Klasa 7 Polski dziady część II dziady II problematyka teleturniej test. Adam Mickiewicz "Dziady" cz. Poleca: 93/100 % użytkowników, liczba głosów: 1756. Gustaw, nie mogąc pogodzić się z utratą ukochanej kobiety, popełnia samobójstwo. Śmierć nie przynosi jednak kresu jego mękom – co roku powraca na ziemię, aby przeżyć swoje życie na nowo. Cierpi i ponowienie popełnia symboliczne samobójstwo. Gustaw na koniec, niczym duchy z „Dziadów” cz. II, wygłasza maksymę: „Bo słuchajcie i zważcie u siebie, / Że według bożego rozkazu: / Kto za życia choć raz był w niebie, / Ten po śmierci nie trafi od razu.” i z wybiciem godziny dwunastej - znika. Był więc upiorem. Dziady. Dziady cz. IV - Teleturniej. 1) Ile dzieci miał ksiądz? a) nie miał dzieci b) 6 c) 2 2) Godzina miłości to? a) dziewiąta b) pierwsza c) dwunasta 3) Jakie ksiądz reprezentuje stanowisko? a) romantyczne b) klasyczne 4) Kiedy powstały Dziady cz. IV? a) na przełomie 1821/22 b) 1820 c) na przełomie 1934/35 5) Od jakich słów zaczyna Dziady cz. 2 - plan wydarzeń. 1. Rozpoczęcie rytuału dziadów: zgaszenie świec, zawieszenie całunów w oknach. 2. Zaproszenie dusz czyśćcowych przez Guślarza. 3. Przyzwanie „lekkich duchów” poprzez zapalenie kądzieli: d) przesłanie o konieczności przyjęcia ziemskiego cierpienia. 4. Dziady cz. IV. Adam Mickiewicz" # $ CZYTAJ ŚCIĄGAJ 177 LEKTURĘ. 01 Streszczenie szczegółowe. 02 Streszczenie krótkie. 03 Geneza utworu. 04 Wyjaśnienie tytułu i tematu. 05 Czas i miejsce akcji. 06 Bohaterowie utworu. 07 Plan wydarzeń. 08 Charakterystyka głównego bohatera. 09 Problematyka utworu Dziady cz. 2 - bohaterowie. Guślarz - starzec, mędrzec, przewodniczy tajnemu rytuałowi dziadów. Guślarz jest przedstawicielem zgromadzonego tłumu, wypowiada się w imieniu ludzi ofiarowujących czyśćcowym duszom pomoc. Starzec stoi na straży dwóch światów i pośredniczy w kontakcie między nimi. Przedstawiony w IV części Dziadów greckokatolicki ksiądz jest wdowcem samotnie wychowującym dzieci (duchownych greckokatolickich nie obowiązuje celibat). To człowiek doświadczony przez los: zmarło mu wielu bliskich – ojciec, matka, a nade wszystko żona i dwoje dzieci. Wykonaj analizę plakatu teatralnego Bolesława Polnara ,,Adam Mickiewicz, Dziady z 1997 roku( krzyż z łańcucha na czarnym tle, na środku oko wpisane w … Dziady IV. Ta część z cyklu dramatycznego autorstwa Adama Mickiewicza, rozpoczyna się w domu grekokatolickiego księdza w noc 2 listopada. Do wnętrza mieszkania przybywa tajemnicza postać przypominająca człowieka, upiór. Kapłan rozpoznaje w obłąkanym Pustelniku znanego mu dobrze Gustawa. Akcja utwory toczy się trzy godziny (od Stowarzyszenie Evviva l'arte, przy wsparciu Miasta Oleśnicy, prezentuje słuchowisko/audiobook Dziadów cz. II Adama Mickiewicza!Do obejrzenia tutaj: https://y Dziady cz. IV - streszczenie. O nocnych duchach, upiorach i czarach. Ksiądz nie wierzy w duchy, Gustaw, aby udowodnić mu, że one istnieją, wzywa ducha lichwiarza z kantorka. Ten odzywa się z prośbą o „troje paciorek”. Dopiero w tym momencie Ksiądz zdaje sobie sprawę, że Gustaw jest upiorem i pyta go, czego potrzebuje. sKZc. 1Str. 2Interp./Plan INTERPRETACJA, CHARAKTERYSTYKA GUSTAWA „Dziady” cz. IV to manifest nowej epoki, utwór przepełniony nurtami romantycznymi obecnymi już na Zachodzie kontynentu. Główny bohater Gustaw został skonstruowany na wzór Wertera z „Cierpień młodego Wertera” Johana Volfganga Goethego. Jest człowiekiem wychowanym na literaturze romantycznej lub uważanej za prekursorską w odniesieniu do epoki Mickiewicza (J. J. Rousseau, W. Szekspir). Oskarża o to księdza i uważa, że właśnie literatura nie przygotowała go do życia i spowodowała jego śmierć. Zakochał się w Maryli tak bardzo, że w zasadzie nie żył normalnie, ale w świecie urojonym, w wyobraźni. Prawdopodobnie tak jak Werter więcej sobie wyobrażał niż mógł osiągnąć. Gdyby faktycznie bowiem Maryla kochała go taką miłością jaką on sobie wyobrażał i jaką on kochał dziewczynę, wówczas z pewnością nie powiedziałaby mu „Zapomnij!”. Być może powiedziała mu tak, aby dać mu sygnał do podjęcia jakichś kroków lub deklaracji, być może oczekiwała, że on oświadczy się o jej rękę lub coś w tym rodzaju – w rozmowie z księdzem Gustaw w ogóle nie przedstawia takiej alternatywy, nie zastanawiał się nad tym. To jest kolejny dowód na to, iż był niedojrzałym mężczyzną, nie potrafił walczyć, żył wciąż marzeniami i„z głową w chmurach”. W dziele jest kilka niejasności. Powoduje je ogromna wrażliwość Gustawa i emocje, jakie towarzyszą dialogowi z księdzem, a także ogromy żal spowodowany niespełnioną miłością. Dokładnie też nie wiemy, w jakiej postaci występuje Pustelnik-Gustwa. Pojawia się jako człowiek, pustelnik odziany w brudne i wytarte ubrania, puka do drzwi księdza i ten wpuszcza go do środka, chociaż postać ta nie wzbudza zaufania, a raczej wywołuje śmiech dzieci i dystans. Ma we włosach liście i trzyma gałązkę, ksiądz nazywa ją kijem lub jedliną, a bohater cyprysem wyhodowanym z małego listka zraszanego łzami – to zupełnie nierealne lub metaforyczne stwierdzenie. Następnie widzimy, jak Gustaw rozpoznany przez księdza dokonuje samobójstwa na jego oczach, wyciągając sztylet i wbijając go sobie w pierś – w tym czasie ksiądz łapie go za ramię, próbując powstrzymać śmiertelny cios. e fakty świadczą o tym, iż jest to postać zupełnie zmaterializowana, czyli jest to człowiek a nie duch. W dodatku w trakcie czytania odnosimy wrażenie, iż Gustawa opowiada o wydarzeniach, które odbyły się na krótko przed wizytą u księdza, a że zemdlał pod oknem ukochanej, a to że przyjaciele się z niego naigrywali, został sam na świecie i nikt go nie kocha, dlatego wybrał życie pustelnika i dlatego wygląda, jak wygląda. Z drugiej strony jednak Gustaw jest duchem i w dodatku nie takim znowu nieznajomym, ale właśnie widmem z II cz. „Dziadów”, gdzie w zakończeniu pojawił się i wpatrywał uporczywie w pasterkę. Pod domem ukochanej jako nieszczęśliwy kochanek popełnił samobójstwo, jednak, a świadczy o tym ów cytowany wcześniej fragment o „aniele śmierci”, który to o świcie pojawił się i zabrał go ze sobą z raju – rajem nazywał przebywanie blisko ukochanej. Dokonuje też symbolicznego samobójstwa, wbijając sobie sztylet w piersi, czym wywołuje zdziwienie księdza, bo nie krwawi i nie upada na podłogę, nie ginie. Na zakończenie zaś znika z oczu księdza, nie wychodzi drzwiami, nie żegna się, ale znika. Wcześniej opowiada księdzu o wydarzeniach, odwiedzinach ukochanej w rocznicę ślubu, odwiedzinach domu rodzinnego, rozmowie z ludźmi, którzy go nie rozpoznawali, ale widzieli się z nim i rozmawiali. Być może to były tylko spotkania w wyobraźni, a być może to były odwiedziny w rocznicę własnej samobójczej śmierci i tym samym niemal w rocznicę wesela to dramat romantyczny, w którym stykają się ze sobą dwa światy, realny i romantyczny. Przedstawicielem świata romantycznego jest Gustaw. To młodzieniec wrażliwy i wychowany w ideach szacunku lub kultu otwartości i miłości drugiego człowieka, poszukujący swojego ideału, bliźniaczego odbicia w ukochanej kobiecie. Zakochany, być może ze wzajemnością w Maryli, nie był jednak na tyle dojrzały, aby wyrwać się ze świata marzeń i zmienić bieg swojego życia, a także życia ukochanej. Przybywa do księdza jako duch z prośbą, aby przywrócił „Dziady” i aby się wyżalić. Odkrywa też prawdę, że będzie błądził po świecie aż do momentu śmierci Maryli, aby potem połączyć się z nią. Plan 1. Do domu księdza greckokatolickiego przychodzi Pustelnik. Jest obdarty i wywołuje śmiech na ustach dzieci księdza. 2. Wspomina „książki zbójeckie”, które rozwinęły jego wyobraźnię i przez nie był nieszczęśliwy. Wymienia „Nową Heloizę” J. J. Rousseau i „Cierpienia młodego Wertera” J. V. Goethego. Wyczytał w nich i nauczył się obrazu idealnej miłości, a potem zastosował go w życiu na swoje nieszczęście i Pustelnik nieco oburza się. Jego jedynym grzechem jest miłość, jaką wyznawał do dziewczyny, a przecież to Bóg stworzył miłość, więc nie będzie go za nią karał. 4. Wspomina, iż zobaczył swoją dziewczynę zupełnie niepodziewanie, stała przy altanie. Gdy ze sobą rozmawiali, nie potrafiła patrzeć mu prosto w oczy. Żegnał się z nią, bo na krótko musiał wyjechać. Wówczas ona powiedziała do niego jedno słowo: „Zapomnij!”. 5. Mówi o trzech rodzajach śmierci: Pierwszy jest śmiercią ze starości, bardzo pospolity, drugi, gdy rozstają się kochankowie i trzecia odmiana śmierci to wieczne potępienie za grzechy. 6. Pustelnik nie poznaje, gdzie jest, a ksiądz uspokaja go, iż jest w domu przyjaciela. Chłopak zwierza się, że został ograbiony przez „skrzydlatego złoczyńcę”, pozostała mu tylko niewinność. Ksiądz uspokajając go, nazwał go synem. Rozpoznaje w nim Gustawa, dawnego ucznia. 7. Ksiądz próbuje dowiedzieć, skąd wraca młodzieniec, gdzie przebywał Gustaw przez lata? Co się z nim stało, dlaczego tak wygląda, przecież był nadzieją wszystkich, jednym z lepszych uczniów? 8. Gustaw odwiedził swój dom rodzinny. W dworze zastał plądrujących złodziei, w pokoju matki jednego wyrywającego cegły przestraszył. Spotkał starą służącą i dowiedział się, że wszyscy poumierali. 9. Gustaw przypomina sobie ten dla siebie tragiczny dzień, gdy wróciwszy z miasta, zobaczył rozświetlony pałac ukochanej. Było tam dość głośno i trwała zabawa, więc coś go tknęło i musiał tam podejść, by zobaczyć, co się dzieje. Usłyszał wiwaty i dwoje imion. Leżał pod oknem nieprzytomny, a potem popełnił samobójstwo. 10. Komentuje zachowanie dziewczyny w słowach bardzo krytycznych: „Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!… Przebóg! tak ciebie oślepiło złoto! I honorów świecąca bańka, wewnątrz pusta!” 11. Bez niej jego świat stracił sens i dlatego młodzieniec na chwilę stał się pustelnikiem, bez domu i przyjaciół. Po śmieci również był pustelnikiem z racji błąkania się po świecie duchów. 12. Chłopak prosi, aby ksiądz nic nie mówił Maryli o przyczynach jego śmierci. Wybija godzina jedenasta i pieje kur drugi raz, gaśnie także druga świeca. Gustaw chowa sztylet. Ksiądz jest w szoku, bowiem Gustaw wbił sztylet w pierś po rękojeść i powinien upaść, ale młodzieniec stoi. 13. Gustaw prosi, aby ksiądz przywrócił święto Dziadów. Duchowny tłumaczy, że to pogańskie święto i kościół kazał mu je znieść, bo nie ma duchów, które obrzęd ten wzywa i honoruje. 14. Ksiądz niemal na koniec rozmowy rozpoznaje, że Gustaw jest duchem i pyta, czego on chce? Duch nie chce niczego, życie dla niego było karą. Będzie błądził po świecie, dopóki jego ukochana żyje, a potem razem pójdą do nieba. Zegar kończy bić, pieje kur, gaśnie lampa przed obrazem i Gustaw znika. Utwór kończy wypowiedź chóru „prawdą żywą”, jak w II cz. „Dziadów”: CHÓR Bo słuchajmy i zważmy u siebie, Że według bożego rozkazu: Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu. Mini streszczenie Do domu księdza greckokatolickiego przychodzi Pustelnik. Jest obdarty i wywołuje śmiech na ustach dzieci księdza. Wspomina „książki zbójeckie”, które rozwinęły jego wyobraźnię i przez nie był nieszczęśliwy. Wymienia „Nową Heloizę” J. J. Rousseau i „Cierpienia młodego Wertera” J. V. Goethego. Wyczytał w nich i nauczył się obrazu idealnej miłości, a potem zastosował go w życiu na swoje nieszczęście i zgubę. Pustelnik nieco oburza się. Jego jedynym grzechem jest miłość, jaką wyznawał do dziewczyny, a przecież to Bóg stworzył miłość, więc nie będzie go za nią karał. Wspomina, iż zobaczył swoją dziewczynę zupełnie niepodziewanie, stała przy altanie. Gdy ze sobą rozmawiali, nie potrafiła patrzeć mu prosto w oczy. Żegnał się z nią, bo na krótko musiał wyjechać. Wówczas ona powiedziała do niego jedno słowo: „Zapomnij!”. Mówi o trzech rodzajach śmierci: Pierwszy jest śmiercią ze starości, bardzo pospolity, drugi, gdy rozstają się kochankowie i trzecia odmiana śmierci to wieczne potępienie za grzechy. Pustelnik nie poznaje, gdzie jest, a ksiądz uspokaja go, iż jest w domu przyjaciela. Chłopak zwierza się, że został ograbiony przez „skrzydlatego złoczyńcę”, pozostała mu tylko niewinność. Ksiądz uspokajając go, nazwał go synem. Rozpoznaje w nim Gustawa, dawnego ucznia. Ksiądz próbuje dowiedzieć, skąd wraca młodzieniec, gdzie przebywał Gustaw przez lata? Co się z nim stało, dlaczego tak wygląda, przecież był nadzieją wszystkich, jednym z lepszych uczniów? Gustaw odwiedził swój dom rodzinny. W dworze zastał plądrujących złodziei, w pokoju matki jednego wyrywającego cegły przestraszył. Spotkał starą służącą i dowiedział się, że wszyscy poumierali. Gustaw przypomina sobie ten dla siebie tragiczny dzień, gdy wróciwszy z miasta, zobaczył rozświetlony pałac ukochanej. Było tam dość głośno i trwała zabawa, więc coś go tknęło i musiał tam podejść, by zobaczyć, co się dzieje. Usłyszał wiwaty i dwoje imion. Leżał pod oknem nieprzytomny, a potem popełnił samobójstwo. Komentuje zachowanie dziewczyny w słowach bardzo krytycznych: „Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!… Przebóg! tak ciebie oślepiło złoto! I honorów świecąca bańka, wewnątrz pusta!”Bez niej jego świat stracił sens i dlatego młodzieniec na chwilę stał się pustelnikiem, bez domu i przyjaciół. Po śmieci również był pustelnikiem z racji błąkania się po świecie duchów. Chłopak prosi, aby ksiądz nic nie mówił Maryli o przyczynach jego śmierci. Wybija godzina jedenasta i pieje kur drugi raz, gaśnie także druga świeca. Gustaw chowa sztylet. Ksiądz jest w szoku, bowiem Gustaw wbił sztylet w pierś po rękojeść i powinien upaść, ale młodzieniec stoi. Gustaw prosi, aby ksiądz przywrócił święto Dziadów. Duchowny tłumaczy, że to pogańskie święto i kościół kazał mu je znieść, bo nie ma duchów, które obrzęd ten wzywa i honoruje. Ksiądz niemal na koniec rozmowy rozpoznaje, że Gustaw jest duchem i pyta, czego on chce? Duch nie chce niczego, życie dla niego było karą. Będzie błądził po świecie, dopóki jego ukochana żyje, a potem razem pójdą do nieba. Zegar kończy bić, pieje kur, gaśnie lampa przed obrazem i Gustaw znika. Utwór kończy wypowiedź chóru „prawdą żywą”, jak w II cz. „Dziadów”: CHÓR Bo słuchajmy i zważmy u siebie, Że według bożego rozkazu: Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu. 1Str. 2Interp./Plan. Dodał/a: rainbowside Dodał/a: AmyColl Dodał/a: Marta Dodał/a: HATAKE_KAKASHI Dodał/a: lenka9411 Dodał/a: Trumienna Dodał/a: HATAKE_KAKASHI Dodał/a: Tarkiina Dodał/a: konto usunięte Dodał/a: Acilya Dodał/a: Trumienna Dodał/a: Ola Dodał/a: konto usunięte Dodał/a: CZyteler Dodał/a: achet_aton Dodał/a: Ola Rzążewska Dodał/a: TumanHuman Dodał/a: Trumienna Dodał/a: Ola Dodał/a: konto usunięte Dodał/a: ayla_ilayla Dodał/a: Natalia Dodał/a: konto usunięte Dodał/a: konto usunięte Dodał/a: Kasjopeja Dodał/a: Ola Dodał/a: Livre Dodał/a: Blanco Dodał/a: ravenstag 1) W dramacie następujące po sobie godziny to godziny a) rozpaczy, miłości, przestrogi b) miłości, rozpaczy, przestrogi c) przestrogi, rozpaczy, miłości d) miłości, przestrogi, rozpaczy 2) W jakich okolicznościach Gustaw popełnił samobójstwo? a) po tym, gdy zobaczył wesele ukochanej b) po tym, gdy powiedziała mu, żeby zapomniał c) po tym, gdy dowiedział się, że jego wybranka będzie wychodzić za mąż d) po tym, gdy zobaczył ją podczas randki z kimś innym 3) Ksiądz poznał w Gustawie swego a) sąsiada. b) syna. c) ucznia. d) kolegę. 4) Gustaw ma pretensje do Księdza, że a) nie zajmuje się parafianami. b) zbyt dużo czyta. c) udzielił ślubu jego ukochanej. d) zabronił odprawiania dziadów. 5) Godziny następujące po sobie są oddzielone a) pianiem koguta, biciem zegara i gaśnięciem kolejnych świec. b) gaśnięciem świec, biciem zegara i śpiewaniem piosenek. c) biciem zegara i przestrogami udzielanymi żyjącym. d) pianiem koguta i zadawaniem pytań dzieciom. 6) Miejscem akcji dramatu jest a) las przycmentarny. b) kościół. c) dom Księdza. d) kaplica cmentarna. 7) Pustelnik nazywa swoim bratem a) Księdza. b) gałąź jodły. c) robaczka. d) noc. 8) Robak w kantorku to zdaniem Pustelnika dusza a) skąpego lichwiarza. b) dawnego dziedzica. c) małego dziecka. d) nieszczęśliwej dziewczyny. 9) Robaczek prosi o a) o rozmowę z ludźmi. b) jedzenie i picie. c) dwa ziarnka gorczycy. d) trzykrotne odmówienie modlitwy. 10) Gustaw to również bohater II cz. "Dziadów", gdzie występuje pod nazwą a) Widmo. b) Upiór. c) Józio. d) Guślarz. 11) Gustaw wypowiada pouczenie: a) Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie może być w niebie." b) "Kto ni razu nie był człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże." c) " Kto za życia choć raz był w niebie, ten po śmierci nie trafi od razu." d) Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie." 12) W jakiej intencji modlą się Ksiądz i dzieci po posiłku? a) Za czyśćcowe dusze. b) O zdrowie. c) Za zmarłych z rodziny. d) O dobrą śmierć. 13) Gustaw popełnił samobójstwo, a) wieszając się. b) wbijając sobie sztylet w piersi. c) zjadając truciznę. d) strzelając z pistoletu. 14) Karą dla Gustawa jest a) ciągłe wspominanie i przeżywanie cierpień poprzedzających samobójstwa. b) cierpienie z głodu i pragnienia. c) bujanie między niebem a ziemią. d) przeżywanie tortur piekielnych. 15) Bohater wymienia romantyczne teksty pt. a) "Nowa Heloiza" i "Giaur". b) "Giaur" i "Cierpienia młodego Wertera" c) "Cierpienia młodego Wertera" i "Nowa Heloiza". Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie. Autor: Dziady Tytuł: Adam Mickiewicz Czas i miejsce akcji: Akcja rozgrywa się wieczorem w dzień Zaduszny, nieokreślonego roku. Miejscem wydarzeń jest dom grekokatolickiego księdza. Plan wydarzeń: Modlitwa Księdza i Dzieci za dusze cierpiące w czyśćcu Przybycie tajemniczego Pustelnika Krytyczne uwagi gościa o dziełach Goethego Opowiadanie Pustelnika o ukochanej – godzina miłości Pustelnik dawnym uczniem księdza – Gustawem Wspomnienia Gustawa z lat młodości – godzina rozpaczy Filozoficzne uwagi na temat świata i obrzędu Dziadów – godzina przestrogi Zniknięcie Gustawa Wyznanie miłosne bohatera: Pustelnik opowiada o swojej dawnej kochance, jej postaci, uroku oraz słodyczy pocałunków. Twierdził, że doświadczył drugiego rodzaju śmierci, czyli rozstania z ukochaną. Wspomina, że po spotkaniu z kochanką stały się dla niego ważne jedynie ich wspólne spotkania i rozmowy. Po chwili wyrzuca jej niestałość, próżność i chciwość, teraz żyje w pałacu. Później przebija się sztyletem. Romantyczne przesłanie tekstu: Miłość sprowadziła nieszczęście krytyka religii ludowość Dziady wileńsko-kowieńskie jako dramat wczesnoromantyczny To utwory wczesnoromantyczne, nie do końca zapowiadają nadejście dramatu romantycznego. Dramat cechy klasycystyczne: zasada 3 jednosci ciągłość akcji katharsis stała obecność chóru nie więcej niż 3 osoby występują jednocześnie konflikt tragiczny brak dokładnego podziału (trójdzielność tekstu) zasada decorum – nie występuje elementy plebejskie Typowo romantyczne cechy: Bohater uwikłany sytuacyjnie motyw samobójstwa ludowość (obrzęd, fantastyka) irracjonalizm romantyczny jako filozofia nowej epoki W tej części „Dziadów” czytelnik jest ponownie świadkiem przenikania dwóch światów — realistycznego i fantastycznego. Akcja utworu rozgrywa się w noc zaduszną między godziną dziewiątą a północą w niewielkiej chatce grekokatolickiego księdza. O czym opowiadają „Dziady” cz. IV? Streszczenie najważniejszych wydarzeń i przedstawienie bohaterów pozwoli lepiej zrozumieć treść utworu. „Dziady” — gatunek literacki dzieła Część IV „Dziadów” jest dramatem romantycznym. Wyróżnikami tego gatunku literackiego są wprowadzenie do utworu aury grozy i tajemniczości, poruszenie tematu nieszczęśliwej miłości, zerwanie łańcucha przyczynowo-skutkowego, zastosowanie motywu ludowych wierzeń, podań i baśni. W przeciwieństwie do części III „Dziadów”, w tym utworze zachowana zostaje klasycystyczna zasada trzech jedności — miejsca, czasu i akcji. Głównym bohaterem utworu jest tajemniczy Pustelnik, który okazuje się dawnym uczniem księdza — Gustawem. Mężczyzna, wyraźnie rozemocjonowany i niespokojny, ma pretensje do swego nauczyciela za to, że nauczył go czytać. Twierdzi, że dzieła Goethego i Schillera wpłynęły na idealizowanie przez niego miłości, co pogłębia jego obecne cierpienie. Rozmówca Gustawa, grekokatolicki ksiądz, również został dotknięty osobistą tragedią. Stracił on ukochaną żonę i dzieci, ale powierzył swój los Bogu i dzięki temu znalazł ukojenie. Namawia Pustelnika, by i on zaufał życzeniu Stwórcy. „Dziady” cz. IV — streszczenie dramatu Wieczorem, w noc poprzedzającą Zaduszki, w mieszkaniu księdza zjawia się tajemnicza postać, początkowo budząc jego niepokój. Gospodarz zachęca przybysza do ogrzania się przy kominku, ale ten twierdzi, że palący go w piersiach ogień jest w stanie roztopić nawet lód. Gość zaczyna przeglądać książki, mówiąc, że zmieniły one jego życie. Nuci smutną pieśń i sięga po sztylet, lecz zostaje powstrzymany przez księdza. Prosi o zaproszenie do chatki swojego przyjaciela — gałązki jedliny. Przybysz zaczyna opowiadać o swojej nieszczęśliwej miłości. Mówi, że ukochana porzuciła go i poślubiła innego, bogatszego mężczyznę. Ksiądz rozpoznaje w tajemniczym gościu swojego dawnego ucznia. Gustaw zatapia sztylet w piersi aż po rękojeść, lecz nie umiera, co przeraża księdza, który orientuje się, że stoi przed nim upiór. Ten prosi go w imieniu dusz czyśćcowych, by przywrócił obchody święta, jakim są Dziady. Bohaterowie nie dochodzą do porozumienia. Ksiądz uważa, że pogańskie święto obraża Boga, przez co nie może spełnić tej prośby. Gustaw zdaje sobie sprawę, że będzie teraz błąkać się po świecie, czekając, aż jego ukochana również umrze. „Dziady” cz. IV — opracowanie w formie planu wydarzeń Modlitwa księdza i dzieci oraz pojawienie się Pustelnika. Wybicie godziny miłości i rozpoczęcie opowieści gościa. Wprowadzenie do chaty przyjaciela i najważniejszej pamiątki. Wspomnienie utraconej miłości i wybicie godziny rozpaczy. Rozpoznanie dawnego ucznia — Gustawa. Wbicie sztyletu w pierś i wybicie godziny przestrogi. Gustaw jako zjawa. Prośba o obchody Dziadów i odmowa księdza. Nieszczęśliwy, pośmiertny los Gustawa, jego pieśń i zniknięcie. Dramat Adama Mickiewicza opowiada historię nieszczęśliwej miłości i niemożności znalezienia ukojenia nawet po śmierci. Ulgę w cierpieniu i pomoc w opuszczeniu Ziemi mogłyby przynieść bohaterowi jedynie tytułowe Dziady. Opracowanie lektury przyda się maturzystom, którzy przed egzaminem będą mogli przypomnieć sobie najważniejsze wydarzenia i motywy zawarte w utworze.

dziady cz 4 godziny