🐑 Forum Opiekunów Osób Chorych Na Alzheimera

Może to być szczególnie prawdziwe, gdy opiekujesz się osobą cierpiącą na tę chorobę Chorobę Alzheimera (OGŁOSZENIE). AD to choroba, która zmienia mózg. Powoduje, że ludzie tracą zdolność zapamiętywania, myślenia i prawidłowego osądu. Mają też problemy z dbaniem o siebie. Z biegiem czasu, w miarę jak choroba będzie się Mają one na celu: spowolnienie choroby, utrzymanie radości życia, integrację ze środowiskiem lokalnym, wsparcie rodzin osób chorych i odciążenie opiekunów od części obowiązków. Wszystkie ośrodki prowadzone są na wysokim poziomie, są to ośrodki prowadzone przez MOPR lub działające na zlecenie MOPR. Przedstawiamy odpowiedzi na pięć pytań najczęściej zadawanych przez opiekunów chorych. 1. Co zrobić, jeśli osoba z demencją nie chce jeść? Część osób chorych na demencję albo odmawia przyjmowania pożywienia, albo zapomina lub ma inne kłopoty z przeżuwaniem. – Dzieje się tak dlatego, że na pewnym etapie choroby część Przedstawiamy rozmowę ze Zbigniewem Tomczakiem, Prezesem Polskiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera, współtwórcą poradnika TENA o trudnych początkach bycia opiekunem osoby bliskiej, która zmaga się z chorobą Alzheimera. Opieka nad chorym na Alzheimera – od czego zacząć? Opiekunowie osób chorych na Alzheimera sami są̨ w grupie ryzyka wielu chorób somatycznych i psychicznych, w tym np. depresji. Dlatego pamiętając o bliskich, pamiętajmy też o sobie oraz o konieczności regeneracji fizycznej i psychicznej. Opiekun osoby chorej powinien dbać o własne przyjemności np. zakupy lub spotkania ze znajomymi. Co do rozbierania się, to wielu chorych na Alzheimera przechodzi etap rozbierania się do naga, ale to z czasem przechodzi. W przypadku mojej mamy skutecznym okazało się zasłonięcie lustra, bo rozbierała się przy lustrze. Przy takich chorych czasami trzeba zastosować jakiś wybieg, czy odwrócenie uwagi. Będzie coraz gorzej. A lata mijają. Objawy się nasilają. Każdy z nas ma ograniczoną wydolność. W którymś momencie, dla ułatwienia życia, wyręczamy chorych w codziennych zajęciach, żeby było szybciej i łatwiej. Wspieranie chorego na Alzheimera wymaga dużego zaangażowania, co dla jednej osoby naprawdę może być dużym Alzheimer-forum opiekunów. Forum osób opiekujących się bliskimi z chorobą Alzheimera i innymi rodzajami demencji. Na górę . basiaz Posty: 101 Konferencja „Potrzeby opiekunów osób żyjących z chorobą Alzheimera” będzie okazją do wymiany doświadczeń, a także dyskusji na temat organizacji wsparcia i opieki wytchnieniowej. Nie zabraknie rozmów o roli lokalnego samorządu i wspólnot, które mają pomagać w organizacji opieki dla chorych, a także dla ich rodzin. W samej Polsce — 350 tys., na całym świecie — nawet 21 mln. Choruje się dwa, sześć, 10, czasem nawet 20 lat. To dekady cierpienia chorych, ale i ich bliskich, którzy bardzo chcą pomóc, ale nie zawsze mogą i wiedzą jak. Państwo im w tym nie pomaga. Uzyskanie wsparcia "to droga przez mękę i «na czuja»". Plan alzheimerowski, który mógłby pomóc to usystematyzować, od lat Opiekunowie osób dotkniętych chorobą Alzheimera mogą składać wnioski o przyznanie świadczenia na rok 2023. W tym roku można uzyskać do 2 tysięcy złotych wsparcia. "Bon opiekuńczy Sama tak długo nie dasz rady. Nie sposób równocześnie pilnować babci i takiego malucha. Musisz mieć pomoc. Albo rodziny, albo płatnej opiekunki. Można też spróbować postarać się dla teściowej o Dom Dziennego Pobytu dla osób chorych na Alzheimera i choroby otępienne. Może jest w okolicy? cgH5K. Opiekunowie osób cierpiących na różnego rodzaju otępienia narażeni są na ciągły i codzienny stres. Ich bliscy z powodu choroby zmieniają się, stają się nie tylko niesamodzielni, ale także mogą być agresywni, z czasem przestają poznawać opiekunów, nie pamiętają wspólnych przeżyć, komunikacja z nimi jest utrudniona. W pewnym momencie zaburzenia poznawcze stają się już tak bardzo nasilone, że chory wymaga opieki przez 24h na dobę, a jego zachowania stają się zagrożeniem dla niego samego i otoczenia. Opiekunowie osób cierpiących na otępienie często odczuwają w tej opiece ogromną samotność, bezradność i wypalenie. Jak podają statystyki około 50% z tych osób cierpi na depresję. W takiej sytuacji niezbędne jest udzielenie opiekunowi fachowego wsparcia zarówno instrumentalnego, informacyjnego (praktyczne porady jak radzić sobie w konkretnej sytuacji, wobec konkretnych zachowań ze strony pacjenta np. ucieczki z domu, agresji) oraz emocjonalnego (jak radzić sobie z własnymi trudnymi emocjami i przygnębieniem). Poniżej przedstawiono kilka podstawowych i praktycznych porad jak postępować w konkretnych sytuacjach problemowych, które stwarzają osoby cierpiące na chorobę Alzheimera (i inne otępienia), a które wynikają z jego narastających zaburzeń pamięci: Zapisz choremu na karteczce jego imię i nazwisko, adres i numer telefonu do ciebie, niech zawsze nosi ją przy sobie. Jeśli wychodzisz z domu zostaw choremu w widocznym miejscu kartkę informującą i przypominającą o tym gdzie wychodzisz i o której wrócisz. Umieść w widocznym miejscu zegar i kalendarz, skreślaj w kalendarzu dni, które minęły – to ułatwia pacjentowi orientację w czasie. Sporządzaj i pozostawiaj w widocznym miejscu listę codziennych zajęć – to wprowadza codzienną rutynę i porządek w życie pacjenta, zmniejszając jego niepokój. Pozostawiaj znajome przedmioty (czasopisma, pilot od telewizora, okulary) w dotychczasowych miejscach, nie zmieniaj ich położenia jeśli nie jest to niezbędne. Staraj się nie wprowadzać istotnych zmian w otoczeniu pacjenta np. przemeblowań, chory najlepiej czuje się w znanym sobie otoczeniu. Uporządkuj i oczyść mieszkanie ze zbędnych przedmiotów, o które pacjent mógłby się potknąć i przewrócić. Usuń z podłogi kable elektryczne i drobne przedmioty. Zlikwiduj z podłogi dywaniki i chodniki – mogą się przesuwać oraz powodować, że chory się potknie i przewróci. Usuń klucz z zamka w pokoju chorego, zaklej zamek – tak aby nie mógł zamknąć się od wewnątrz. Na drodze do łazienki przyklej taśmy odblaskowe – to ułatwia pacjentowi orientację nocą i trafienie samodzielne do ubikacji. Zamknij lekarstwa w kasetce na klucz – chory może zapomnieć, że już je zażył, przyjąć leki ponownie, co grozi zatruciem. Środki owadobójcze, farby i inne środki chemiczne trzymaj poza zasięgiem chorego. Obniż temperaturę wody w bojlerze – wtedy chory się nie poparzy jak odkręci kran. Zdejmij pokrętła z kuchenki gazowej – chorzy bardzo często zapominają , że włączyli i zapalili gaz. Przy spożywaniu posiłków – stosuj gładkie talerze (wzorki rozpraszają i chory nie skupia się na samodzielnym jedzeniu ), sztućce „wydzielaj” choremu pojedynczo. Przygotuj zakąski w formie ciasteczek, czy kawałków sera na wypadek podjadania czy też tendencji do gromadzenia jedzenia, chory często nie pamięta, że już zjadł posiłek a towarzyszy mu tzw. nadmierny apetyt. By ułatwić samodzielne ubieranie się – ułóż rzeczy w takiej kolejności w jakiej mają być zakładane, zamiast guzików czy sznurowadeł przydatne okazać się mogą rzepy. Stymuluj pamięć chorego poprzez oglądanie wspólne rodzinnych zdjęć, powracanie wspomnieniami do odległych wydarzeń, do których ma on jeszcze dostęp pamięciowy, to poprawia jego samopoczucie. Opracowali: Anna Starowicz-Filip, Krzysztof Banaszkiewicz, na podstawie poradnika: „36 godzin na dobę – poradnik dla opiekunów osób z chorobą Alzheimera oraz innymi chorobami otępiennymi i zaburzeniami pamięci w późnym okresie życia” Nancy Mace, Peter Rabins. Witam serdecznie Wszystkich ! Zacznę od tego, że jestem nowym użytkownikiem . Od 2005 zajmuje się Mamą chorą na Alzheimera obecnie tzn od leży (jeszcze trochę wstaje ale to jest już wyjątek. Niestety robię całą prace sama przez 24godz. na dobę , zaczęłam pisać blog w ramach odreagowania no i po to żeby innym opiekunom pomóc w pracy (wiem że każdy przypadek jest inny ale nie ma nigdzie praktycznych podpowiedzi jak sobie radzić w trudnych sytuacjach ).Mnóstwo czytam na temat Alzheimera Ale w tym wszystkim zapomniałam całkowicie o sobie ! Teraz jestem wrakiem człowieka i mam prostą drogę do pokoju bez klamek! Za jakieś 3lata Mama zgaśnie i wtedy nie poradzę sobie z rzeczywistością z normalnym życiem . Jak mam sobie pomóc w warunkach domowych bo obecnie wychodzę tylko z psem z oczywistych powodów ?! Pozdrawiam Joanna Opieka sprawowana nad chorym na Alzheimera, jest pracą bardzo trudną i wyczerpującą. Spada ona zwykle na najbliższe otoczenie i wywierając na nim trwałe piętno. Dotyka jednak najbardziej tych, którzy sprawują codzienną opiekę nad chorym nieradzącym sobie z czynnościami życia codziennego. Opiekunowie są często skazani na zajmowanie się nim przez całe lata. Sytuacja ta powoduje, że izolują się oni zupełnie ze świata społecznego, zapominąjc o sobie, o radościach życia. Jak sobie z tym radzić? Osoba opiekująca się chorym na alzheimera bierze na siebie trud nieustającego dyżuru. W miarę jak choroba postępuje, wymaga od opiekuna coraz większego wysiłku fizycznego oraz odporności psychicznej. Najczęściej opiekunem jest współmałżonek, a ponieważ choroba Alzheimera dotyka osoby w wieku podeszłym, po 60. roku życia i później, sam jest często nie w pełni sił. W związku z tym bardzo ważna staje się pomoc i wsparcie rodziny oraz przyjaciół. Na chorobę Alzhaimera cierpi u nas ok. 250 tys. mężczyzn i kobiet. W Polsce ponad 90 proc. chorych na Alzheimera przebywa w domu od początku choroby, aż do kresu życia, a ich opiekunami są osoby z najbliższej rodziny. Takie rozwiązanie ma oczywiste plusy - dom to miejsce, które chory zna najlepiej i tu czuje się najbezpieczniej. Opiekun też potrzebuje wsparcia: Pierwszą reakcją w sytuacji gdy osoby dowiadują się, że ich bliski cierpi na chorobę Alzheimera jest zwykle rozżalenie, bunt. Następnie przychodzi przerażenie: jak ja temu podołam? Tymczasem, zaakceptowanie diagnozy, to pierwszy warunek poradzenia sobie z trudną sytuacją. Następnie bardzo ważną sprawą jest pozyskanie jak najwięcej informacji o chorobie: od lekarzy, z fachowych książek i od członków stowarzyszeń zrzeszających ludzi z takimi problemami. Opiekunowie często martwią się, jak zareaguje otoczenie na wieść, że ich członek rodziny zachorował na Alzheimera. Izolują więc chorego i jednocześnie siebie. Tymczasem psycholodzy doradzają, by mówili o swoim problemie jak największej liczbie osób. Nie trzeba się wstydzić, że nasz bliski jest chory. Może któraś osób wyjdzie z chorym na spacer, pogra z nim w karty, obejrzy fotografie z dawnych lat? Nie wiedząc jednak wiele na temat choroby, boją się urazić bliskich chorego i dlatego nie oferują pomocy. Dobrze jest, jeśli o problemie wiedzą sąsiedzi czy personel najbliższych sklepów. Gdyby chory wyszedł z domu i zgubił się - pomogą mu odnaleźć drogę powrotną. Osoba cierpiąca na Alzheimera powinna zawsze mieć przy sobie adres i numer telefonu: najlepiej na specjalnej, przymocowanej do ubrania wszywce lub na bransoletce. Dziesięć złotych reguł opiekuna (zrób to koniecznie): Zostań członkiem grupy wsparcia. Przyjmij każdą pomoc, którą ktoś ci oferuje. Nie bój się prosić innych o dotrzymanie choremu towarzystwa, gdy musisz wyjść z domu. Jeśli pracujesz, zrób wszystko, co możliwe, by nie rezygnować z pracy. Nie spodziewaj się, że będziesz ciągle w stanie wykonywać wszystko, co wcześniej ci się udawało; nie stresuj się - tak po prostu musi być. Zapewnij sobie odpoczynek - skorzystaj ze wsparcia rodziny, przyjaciół, ludzi ze stowarzyszenia. Utrzymuj kontakty towarzyskie i rozwijaj swoje zainteresowania. Pamiętaj, że masz prawo do przyjemności - zadowolony lepiej wypełnisz swoje obowiązki. Nie obarczaj się winą za to, że czasem tracisz cierpliwość. W chwili załamania zadzwoń i porozmawiaj z kimś, kto cię zrozumie. By nie okazać, że za chwilę wybuchniesz - wyjdź z pokoju i wróć, gdy będziesz spokojniejszy. Przyjazny dom osoby chorej na alzheimera: na początku wystarczy ułatwić choremu wykonywanie codziennych czynności; usunąć z podłóg małe chodniki, a większe przymocować, by się nie ślizgały; z trasy codziennych wędrówek usunąć drobne przeszkody, np. stołki; pamiętać o odkładaniu rzeczy na miejsce, by chory łatwiej je odnajdował; usunąć zasuwki, zatrzaski, by nie mógł się niechcący zamknąć; ważne jest też ułatwienie choremu orientacji w przestrzeni - można np. oznaczyć kolorowymi strzałkami drogę do łazienki; później należy zadbać o bezpieczeństwo chorego, np.: ostre przedmioty, leki, środki czystości trzymać w zamkniętych szafkach; schować zapałki i zapalniczki; uniemożliwić korzystanie ze zmechanizowanych sprzętów gospodarstwa domowego; odłączać dopływ wody i gazu, gdy chory musi zostać sam w domu. Pozwólmy choremu wykonywać drobne czynności. Włączajmy go do życia towarzyskiego. Wzmocni to jego wiarę, że nadal jest pełnoprawnym członkiem rodziny. Co wiemy o chorobie Alzheimera? Choroba Alzheimera jest przewlekłą, postępującą chorobą zwyrodnieniową ośrodkowego układu nerwowego- najczęstsza przyczyną otępienia ( stanowi około 50% przypadków demencji po 65 Jej efektem jest stopniowy zanik neuronów (komórek nerwowych) w mózgu. Z wiekiem giną one u każdego z nas, ale w chorobie Alzheimera ten proces jest bardzo szybki. Neurony giną, a w ich miejsca wkraczają złogi pewnego białka (beta-amyloidu), które uniemożliwia przepływ informacji między pozostałymi komórkami nerwowymi. W zaawansowanych stadiach choroby cały mózg pacjenta poprzetykany jest blaszkami beta-amyloidu. Jej obraz kliniczny zależy od zaawansowania choroby ale może także różnić się u poszczególnych osób. Choroba Alzheimera charakteryzuje się długotrwałym okresem bezobjawowym. Nieprawidłowości patologiczne w mózgowiu pojawiają się ok. 10-20 lat przed objawami zaburzeń funkcji poznawczych i znacznym ubytkiem neuronów. Początkowo występują subiektywne zaburzenia pamięci, potem łagodne zaburzenia funkcji poznawczych z następnie rozwija się otępienie. Największemu zaburzeniu ulega świeża pamięć deklaratywna, umożliwiająca uczenie się nowych faktów, następnie pamięć epizodyczna; pojawiają się trudności w ocenie sytuacji, w planowaniu, zaburzenia orientacji wzrokowo-przestrzennej oraz mowy ( afatyczne), praksji i gnozji. Zaburzenia funkcji poznawczych i wykonawczych stopniowo narastają. W późniejszych etapach wzrasta napięcie mięśni typu pozapiramidowego oraz utrata kontroli nad zwieraczami i mogą pojawić się napady padaczkowe. Chory traci zdolność do wykonywania wszystkich czynności i traci kontakt z otoczeniem. U pacjentów z chorobą Alzheimera a szczególnie często w zaawansowanych fazach rozwoju choroby rozwijają się objawy psychopatologiczne w postaci : objawów psychotycznych ( omamy, urojenia) zaburzeń emocjonalnych ( depresja, mania, dysforia, zaburzenia lękowe) pobudzenia, agresji nieprawidłowych zachowań ruchowych (np.: wędrowanie) zaburzenia snu zmiany osobowości ( apatia, odhamowanie) trwa zwykle 6 - 14 lat i różnie przebiega ujawnia się zwykle u ludzi 60 - 65-letnich na Alzheimera nie ma skutecznego lekarstwa (dostępne na naszym rynku środki - spowalniają nieco rozwój choroby) Gdzie szukać pomocy: - Małopolska Fundacja Pomocy Ludziom Dotkniętym Chorobą Alzheimera, Os. Słoneczne 15,Kraków tel: (012) 410 54 20, email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. - Polskie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera, Warszawa, ul. Hoża 54/1, tel. (022) 622-11-22- Lokalne organizacje alzheimerowskie - adresy znajdują się na stronie: Polska Fundacja Alzheimerowska, Warszawa, ul. Widok 10, tel. (022) 827-35-86 - Wrocławskie Centrum Alzheimerowskie, Wrocław, ul. Sikorskiego lokal 7h, tel. 533 260 085, email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi Z ogromną przyjemnością informuje, że forum dla Opiekunów osób chorych na Alzheimera ( i inne rodzaje otępienia ) jest pod adresem: Po wielu perypetiach Opiekunowie osób chorych na różnego rodzaju otępienie (w tym Alzheimer) mają swoje własne miejsce w Internecie. Od dnia r forum należy tylko i wyłącznie do Opiekunów. To miejsce pisane przez opiekunów i dla opiekunów. Poruszane są tu wszystkie tematy dotyczące chorób związanych z wiekiem. Przez różne sytuacje forum było wielokrotnie zamykane ... kilka razy musieliśmy dosłownie odbudowywać całą bazę wiedzy jaka była przez Nas -Opiekunów pisana lecz teraz forum jest niezależne i posiada swój własny adres. Wiedza tam zgromadzona to wiedza praktyczna pisana przez Rodziny chorych - rady, podpowiedzi są sprawdzone w praktyce. Polecam to miejsce każdemu kto szuka praktycznej wiedzy o chorobach Naszych Seniorów Każdemu z nas zdarza się od czasu do czasu zapomnieć ważnego adresu, nazwiska znanego aktora czy hasła bankowego. Niektóre czynności wykonujemy automatycznie, nie angażując w nie naszej pamięci operacyjnej, na przykład codziennie zamykamy drzwi na klucz czy gasimy światło. Właśnie dlatego zdarza nam się potem zastanawiać, czy na pewno je wykonaliśmy i złościć się na swoje roztargnienie. Jednak wszystkie te epizodyczne luki w pamięci są niczym w porównaniu z problemami, z jakimi przychodzi się borykać osobom chorym na chorobę Alzheimera- postępujące otępienie starcze połączone z utratą pamięci, głównie świeżej. Jak funkcjonować, kiedy trzeba co dzień na nowo uczyć się świata, a ludzie, którzy nas otaczają nie są już bliscy, a coraz bardziej odlegli i nie do poznania? Jak pomóc swoim najbliższym, u których rozpoznano pierwsze symptomy choroby Alzheimera?Co to jest otępienie starcze?Choroba Alzheimera to najczęstsza przyczyna otępienia starczego, czyli powolnej utraty funkcji intelektualnych, sprawności myślenia, zapamiętywania i kojarzenia faktów, która dotyka ludzi w podeszłym wieku. Schorzenie to wystąpi u około 2,3%-3,5% osób od 65 do 84 roku życia. Mężczyźni chorują równie często jak kobiety, nie występują też różnice występowania choroby u osób z różnych stref geograficznych. Chociaż częstość występowania choroby zwiększa się już w siódmej dekadzie życia, największe jej rozpowszechnienie ma miejsce dopiero u osób po 80 roku życia (chorują oni około 14 razy częściej). Medycyna ma kilka hipotez, na podstawie których uzasadnia zachorowalność na chorobę Alzheimera, ale wciąż nie jest znana pojedyncza, klarowna przyczyna, która doprowadzałaby do rozwoju choroby. Stwierdza się liczne zaniki kory mózgowej, odkładanie się charakterystycznych blaszek amyloidu w ścianach naczyń krwionośnych mózgowia oraz białka tau w komórkach neuronalnych. Przy obecnym stanie wiedzy medycznej można już znacznie spowolnić rozwój choroby, nie można jej jednak zatrzymać lub całkowicie wyleczyć chorego. Być może stanie się to możliwym, gdy naukowcy odkryją przyczyny zmian zachodzących w mózgu osób chorych na otępienie alzheimerowskie. Jak rozwija się choroba Alzheimera?Choroba Alzheimera rozwija się zazwyczaj powoli. Niektórzy badacze uważają, że u osób predysponowanych ma ona swój początek już po 35 roku życia, ale aż do 7-8 dekady postępuje tak wolno, że nie są obserwowane żadne objawy. Pierwsze symptomy Alzheimera to z reguły postępujące zaburzenia pamięci ( chory nie może przypomnieć sobie wyrazów, z trudnością buduje zdania, zapomina o tym gdzie był i co robił), zmiany osobowości (rodzina zauważa, że chory jest nieswój, zmienia się jego nastrój, temperament, czasem nawet sposób wypowiadania się). Z czasem zaburzenia te postępują, chory coraz bardziej traci możliwość racjonalnej oceny sytuacji, kontakt z otoczeniem, orientację co do własnej osoby, a także może doznawać majaczeń i omamów, które wydają mu się zupełnie realne (może oskarżać otoczenie o kradzieże czy chęć otrucia).Zaleca się poinformowanie otoczenia o chorobie, ze względu na brak orientacji w terenie należy w szczególny sposób zabezpieczyć gaz , wszelkiego rodzaju kuchenki elektryczne czy gazowe, zawory z wodą, skrzynki elektryczne, w związku z faktem iż osoby chore na Alzheimera lubią oddalać się od swojego miejsca zamieszkania dobra radą jest podszycie ubrań metkami zawierającymi imię i nazwisko , adres oraz nr telefonu osoby opiekującej się lub kogoś z rodziny- jest to bardzo praktyczne w momencie gdy dana osoba sie zgubi!!!!!Zaleca się również sporządzenia porządku dnia pozwala to na zachowania komfortu osobie chorej jak i opiekunowi. np.: PONIEDZIAŁEK: PRZEDPOŁUDNIE: fryzjer, POPOŁUDNIE : spacer do parku WTOREK: PRZEDPOŁUDNIE : Prace w ogrodzie POPOŁUDNIE: wizyta u rodziny ŚRODA: PRZEDPOŁUDNIE : zakupy POPOŁUDNIE : kawa u koleżanki CZWARTEK PRZEDPOŁUDNIE : wizyta u lekarz POPOŁUDNIE dobra książka PIĄTEK: PRZEDPOŁUDNIE: wizyta u kosmetyczki POPOŁUDNIE dobry film SOBOTA: PRZEDPOŁUDNIE sprzątanie mieszkania POPOŁUDNIE kąpiel NIEDZIELA PRZEDPOŁUDNIEM kościół POPOŁUDNIU cmentarz Respektowanie zapisanych czynności wpływa pozytywnie na chorego i opóźnia nastanie fazy afazji!!!!!!!Osoby w pierwszej fazie zapominają często o ubiorze wierzchnim dlatego zaleca się każdorazowe przygotowanie ubrania n a następny dzień! W fazie afazji osoby przestają mówić. Dlatego w tej fazie konieczne jest wyczucie czasu na każdej płaszczyźnie życia!Wskazane jest przygotowanie dla samego siebie planu dnia – ułatwia to w znacznym stopniu opiekę. W tej fazie zachodzi konieczność założenia pampersów lub też cewnika – brak możliwości zakomunikowania potrzeb fizjologicznych. W tej fazie ważne jest przestrzeganie higieny osobistej podopiecznego- nie powoduje to powikłań w postaci odleżyn lub stanów zapalnych skóry a co za tym idzie infekcji. Osoby w tym stadium są przygaszone nie obecne dlatego to od opiekuna zależy rozkład dnia – spacer, tv, i inne czynności dnia codziennego. Faza apraksji to faza w której osoba chora jest w pełni uzależniona od opiekuna na każdej płaszczyźnie życia. Osoby te przeważnie są osobami leżącymi. W tej ostatniej fazie szczególne znaczenia ma higiena osobista i zapobieganie odleżynom, oraz wszelkim infekcjom. Nadal należy przestrzegać planu dnia. Osoby te są nieobecne. Częsta zmiana pozycji jak i wietrzenia pomieszczenia w którym znajduję sie chory zwiększa komfort oraz zapobiega odleżynom. W tym przypadku zaleca się założenie zeszytu w którym należy opisywać ilość moczu nagromadzonego w worku na mocz oraz ilość, konsystencję i kolor kału, temperaturę, ciśnienie- odchylenia od normy są pierwszym sygnałem rozwijającej się infekcji!!!!! Oklepywanie zapobiegnie zapaleniu płuc, sadzanie na wózku lub pionizacja spowoduje lepsze ukrwienie dolnych części ciał, spacer dotleni mózg. Należy pamiętać że na każdym etapie choroby, chory może nie rozpoznawać opiekuna stąd częste napady agresji, a co za tym idzie krzyki, chory nie często może nieświadomie uderzyć opiekuna, poszarpać lub traktować jak swoje własne dziecko lub bliską osobę – tak będzie się zwracać do opiekuna używając innego ostatniej fazie choroby opiekun potrzebuję dużo siły fizycznej gdyż chory jest bezwładny, a jednocześnie delikatny i subtelny!!!!! Chorzy nie umieją mówić ale za pomocą wyrazu twarzy, spojrzenia mogą komunikować się z opiekunem i przesyłam mu informacje o sowim można stwierdzić, czy chory cierpi na chorobę Alzheimera?Tradycyjne badania neurologiczne, jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa nie pokazują charakterystycznych zmian w mózgu osoby chorej. Diagnostyka u osób z podejrzeniem choroby Alzheimera opiera się głównie o wywiad lekarski: lekarz musi się dowiedzieć kiedy i w jakich okolicznościach pojawiły się objawy, jak szybko postępowały (choroba Alzheimera rozwija się zazwyczaj powoli, w przeciwieństwie na przykład do otępienia naczyniopochodnego) oraz czy u chorego wystąpiły czynniki ryzyka. Następnie przeprowadza się również wywiad z najbliższymi pacjenta, aby dowiedzieć się, jakie zmiany w zachowaniu chorego zaobserwowali w ostatnim czasie. Bardzo ważnym elementem badania jest wykonanie testu psychologicznego, najczęściej MMSE (Mini Mental Scale). Zadając proste pytania i prosząc chorego o wykonanie nieskomplikowanych poleceń oraz zapamiętanie kilku słów, lekarz bada funkcje intelektualne chorego, aby ocenić prawdopodobieństwo rozwoju choroby. Wynik poniżej 24 punktów w 30 stopniowej skali wskazuje już na otępienie, niekoniecznie jednak pochodzenia alzheimerowskiego. Jak postępować z osobą chorą na Alzheimera?Opiekując się osobą chorą należy pamiętać, że wszystkie zmiany jej osobowości, nawet nierzadko objawiana niechęć i wrogość w stosunku do opiekuna, są tylko skutkiem postępującej niewydolności mózgu oraz choroby, a wewnątrz wciąż tkwi człowiek nam bliski i ukochany. Nie warto brać do siebie zarzutów stawianych przez chorego, ani wymagać od niego nauczenia się nowych czynności, warto jednak okazywać mu dużo emocjonalnego ciepła i cierpliwości, którą chorzy bardzo doceniają. Aby opóźnić przebieg choroby, poza stosowaniem leków przepisanych przez lekarza, ważne jest również zapewnienie choremu bodźców pobudzających: codziennych umiarkowanych ćwiczeń fizycznych, spacerów, rozmowy. Nie jest konieczne stosowanie żadnej specjalnej diety, warto jednak zadbać o urozmaicenie posiłków, jak najdłużej zachęcać chorego do samodzielnego ich spożywania, a także zapewnić odpowiednią ilość płynów (starsi ludzie często przestają odczuwać pragnienie, co może doprowadzić do groźnego odwodnienia).Skomentuj już teraz :-) Zapraszamy do dyskusji...

forum opiekunów osób chorych na alzheimera